Mij bevangt, ik weet niet hoe,
Hemels welbehagen.
Wil het mij soms ver omhoog
Naar de sterren dragen?
Maar ik blijf toch liever hier,
'k Vier hier graag mijn dagen,
Bij gezang, een vol glas wijn
En veel tafelslagen.
 
Wees verbaasd, mijn vrienden, niet,
Als ik wat ontaardde,
Werk'lijk, 't gaat mij allerbest
Op de lieve aarde.
Daarom zweer ik bij mijn lief,
- 'k jok heus niet, m'n waarde -
Dat ik niet zoals een dief
Wegga uit deez' gaarde.
 
Nu wij echter allemaal
Samen hier verwijlen,
Dacht ik: klink nu de bokaal
Bij des dichters rijmen.
Goede vrienden trekken weg,
Soms wel honderd mijlen,
Daarom moeten wij nu vlug
't Wijnglas diep gaan peilen.
 
Leve hoog wie iets presteert!
Dat wil ik beweren.
Onze koning allereerst
Past het ons te eren.
Binnen en ook buiten 't land
Weet hij zich te weren:
Aan behouden denkt hij zeer,
Meer nog aan vermeren.
 
Nu begroet 'k onmiddellijk
Haar, die ene fijne.
Ieder denke ridderlijk
Daarbij aan de zijne.
Merkt misschien een aardig kind,
Wie ik zo wil seinen,
Laat haar knikje zeggen mij:
"Lev' ook zo de mijne!"
 
Vrienden geldt het derde glas,
- twee of zelfs met vijven, -
Die met ons deze goede dag
Stil in vreugd bijschrijven,
En de somb're nevelnacht
Zacht en licht verdrijven.
Nu op hen een toost gebracht,
Oud  of jong, zij blijven.
 
Breder golft nu uit de stroom,
Over dijk en kaden.
Leef nu uit je grote droom,
Goede kameraden!
Die nu met gebalde kracht
Zint op dapp're daden,
In het zonlicht van 't geluk
Of de nacht vol kwaden.
 
Zoals wij nu samen zijn,
Zijn 'r in vele zalen
Mogen and'ren, net als wij,
In hun spel gaan stralen!
Van de bron tot aan de zee
Wordt alom gemalen,
En het heil van iedereen,
Dat doel wil ik halen.