Gdieś w ustroni na dolonie piękny wzeszedł kwiat,
I z rozkoszą w swej dziedzinie witał Boży świat,
I listkami w górę strzelił,
I rumienił się, weselił,
Martwą zdobiąc błoń,
I na chwasty, dzikie zioła,
Co porosły dookoła,
Miłą rozlał, miłą woń.

Lecz i kwiaty troski mają, lecz i kwiatz usychają,
Od znoju i burz.
I nasz kwiatek skromny, miły, srogie burze nawiedziły,
Zna on troskę już.

Biedny kwiatku! w samym świcie
Twoje błogie, piękne życie
Zaćmił smutku cios.
Lecz się nie smuć, bo dla ciebie
Zapisany wyrok w niebie,
Co twój zmieni los.